ประวัติศาสตร์ความงาม : เทรนด์การแต่งหน้าของแต่ละยุคสมัย

เมื่อประมาณ 6000 ปีก่อนคริสต์ศักราช ชาวอียิปต์โบราณเริ่มมีการแต่งหน้าในชีวิตประจำวัน พวกเขาใช้ผง Kohl ในการทา Eyeliner เพื่อป้องกันแสงแดดและแมลงไม่ให้เข้าตา ซึ่งพวกเขามักจะใช้คู่กับ Eyeshadow ที่เป็นสีเขียวหรือสีฟ้า นอกจากนี้แล้ว ชาวอียิปต์โบราณยังใช้ส่วนผสมของไขมันสัตว์และผงสีแดง (Red ochre) เพื่อสร้างลิปสติกสีแดง

ในยุคสมัยกรีกโบราณ (4000 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ชาวกรีกเน้นลุคที่ดูเป็นธรรมชาติ ผู้หญิงจะแต่งแก้มและทาปากเพียงเล็กน้อยด้วยส่วนผสมจากสีผลไม้ สารตะกั่ว สารเมอร์คิวรี่ และในบางโอกาสผู้หญิงก็จะใช้แป้งรองพื้นทาบนแก้มบาง ๆ แต่โดยส่วนมากแล้ว พวกเขาจะทำเพียงแค่การบำรุงหน้าด้วยน้ำผึ้งและน้ำมันโอลีฟ ในส่วนของการแต่งตา พวกเขาจะใช้ถ่านและน้ำมันโอลีฟเพื่อทาคิ้วและขอบตา

ตั้งแต่ 3000 ปีก่อนคริสต์ศักราช จนไปถึงช่วงปีคริสต์ศักราชที่ 600 ราชวงศ์จีนใช้ยาทาเล็บเพื่อเป็นการแสดงสถานะในสังคม ในระหว่างที่คนชนชั้นล่างไม่สามารถใช้ยาทาเล็บได้ กลุ่มหัวหน้าผู้มีอิทธิพลมักจะใส่เครื่องประดับทองและเงิน เจ้าหน้าที่ตำแหน่งต่ำจะใส่ได้แค่สีดำหรือสีแดง ในช่วงปีคริสต์ศักราชที่ 600 ผู้หญิงจีนเริ่มแต่งหน้าด้วยแป้งรองพื้นสีขาว แป้งปะแก้มสีแดงสด แต่งคิ้วสีดำ และทาปากด้วยลิปสติกสีแดง ส่วนผสมของสีต่าง ๆ ถูกสร้างจากการต้มผัก ไขมันสัตว์ และเครื่องเทศ 

นอกจากนี้แล้ว ประเทศจีนยังเป็นหนึ่งในประเทศแรก ที่มีการวิวัฒนาการลุคแต่งหน้าอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะการแต่งทรงและสีคิ้วที่ถูกเปลี่ยนอยู่บ่อยครั้งในช่วงราชวงศ์ถัง (ปีคริสต์ศักราชที่ 618-907) 

ผู้หญิงชาวยุโรปในช่วงนี้จะแต่งหน้าด้วยการถอนขนคิ้วให้หน้าผากดูกว้าง ใช้ผงตะกั่วขาวเพื่อให้ผิวดูขาวเหมือนหิมะ เพราะผิวขาวแสดงถึงฐานะชั้นสูงในสังคม และทาแก้มกับปากด้วยส่วนผสมของไข่ขาว ผงสี หรือผงตะกั่ว 

ที่ประเทศญี่ปุ่น “เกอิชา” คือศิลปินหญิงที่มีทักษะร้องเพลง ร่ายรำ และเล่นเครื่องดนตรีในช่วงยุค Edo (ปีคริสต์ศักราชที่ 1603-1808) ซึ่งพวกเขาจะมีการแต่งหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ เช่น การบดดอกคำฝอยเพื่อนำสีมาทาบริเวณปาก คิ้ว และหางตา การใช้ขี้ผึ้ง Bintsuke สำหรับรองพื้น และการนำแป้งข้าวขาวมาทาทั่วฝบหน้า รอบดวงตา จมูก และหลังคอ